Op en rond Lombok is die eerste dagen dus hevig gevochten. Ongeveer op het hoogtepunt van de strijd besloot mijn moeder naar het St. Elisabeths Gasthuis te gaan. Van portiek tot portiek, met een witte luier als vlag, van het ene uiteinde van de Alexanderstraat naar het andere uiteinde. Daar opgenomen hoorde ze afwisselend Duits en dan weer Engels op de gang. Toen de Duitsers de strijd uiteindelijk hadden gewonnen moesten veel patiënten lopend naar het Diaconessenhuis. De kans is heel groot dat de vrouw op de foto hierboven (arm in arm met een verpleger en een rol kleding in de andere arm, ter hoogte van het museum) mijn moeder is. Zeker weten doe ik het echter niet. In het Diaconnesenhuis is die avond vervolgens mijn oudste zus Jannie geboren. Mijn moeder moest twee dagen later ook het Diaconessenhuis verlaten en kwam via een villa op Schaarsbergen en een 'ziekenhuis' in Otterlo uiteindelijk op de Hoge Veluwe terecht (Jachthuis Sint Hubertus). Lees het verhaal in haar eigen woorden hieronder (krantenartikel naar aanleiding van de 50-jarige herdenking). 

Nog voor het einde van de slag moesten de meeste inwoners van Arnhem de stad verlaten. Later moesten ook andere plaatsen in de omgeving evacueren. Mijn vader was, als zovelen, naar Apeldoorn getrokken. Hij wist op dat moment niet waar mijn moeder was. Pas na weken hadden ze elkaar weer gevonden. Ze vonden ook een nieuw onderdak bij een boer in (de buurt van) Apeldoorn. Mijn vader werkte voor de Duitsers aan de IJssellinie (versterking van het Duitse frontgebied om een eventuele volgende aanval af te slaan). Desondanks werd hij bij een tweede razzia in Apeldoorn op 2 december 1944 met zo'n 4.500 mannen op twee treinen gezet richting Duitsland om dwangarbeid te verrichten. Hij zat in de eerste trein. Deze wordt de volgende dag, vlak over de grens bij Werth, door geallieerde vliegtuigen beschoten. Daarbij vallen veel doden en gewonden (meer informatie via de knop hieronder). Mijn vader heeft geluk en besluit samen met een ander er tussenuit te piepen en naar Apeldoorn terug te lopen. Daar blijft hij de rest van de oorlog ondergedoken. Van het betreffende spoorgedeelte is niets meer terug te vinden. Er staat alleen een eenvoudig monument ter nagedachtenis.